در سراسر دنیای کار، هر دو پدیده فرسودگی شغلی و سندروم خودویرانگر [Imposter syndrome] بسیار شایع هستند: تحقیقات نشان داده است که از هر ۱۰ کارمند، هفت نفر در سال گذشته دچار فرسودگی شغلی یا سندروم خودویرانگر شده‌اند و به‌طور میانگین، ۴۲ درصد هر دو مورد را تجربه کرده‌اند. این داده‌ها نشان می‌دهند که ریشه‌های اصلی فرسودگی شغلی و سندروم خودویرانگر ممکن است با هم مرتبط باشند.
چگونگی و چرایی ظهور سندروم خودویرانگر
تقریبا نیمی (۴۹ درصد) از نسل Z گزارش کرده‌اند که در محل کار احساس سندروم خودویرانگر را داشته‌اند. علاوه بر این، بیش از سه چهارم (۷۸ درصد) از نسل Z، جدیدترین اعضای نیروی کار، احساس سندروم خودویرانگر را گزارش کرده‌اند. در سراسر نسل‌هایی که در شاخص کار مورد بررسی قرار گرفتند، ۵۲ درصد از زنان احساس سندروم خودویرانگر را گزارش کردند، در مقایسه با ۴۶ درصد از مردان.
در اینجا دو نکته اطلاعاتی دیگر وجود دارد که در تحقیقات خود به دست آمده است:
افرادی که در سال گذشته سندروم خودویرانگر را تجربه کرده‌اند، بیشتر احتمال دارد احساس کنند:
- در محل کار نگران هستند (۶۸ درصد)
- خارج از محل کار نگران هستند (۶۲ درصد)
با توجه به ارتباطاتی که در داده‌های بررسی شده بین سندروم خودویرانگر و فرسودگی شغلی پیشنهاد شده است، بیایید به نحوه تشخیص علائمی که نشان می‌دهد کسی در محل کار دچار فرسودگی شغلی شده است، نگاهی بیندازیم.
پنج نشانه فرسودگی شغلی
طبق داده‌های گزارش ویژه در مورد فرسودگی شغلی، افرادی که در سال گذشته دچار فرسودگی شغلی شده‌اند، به احتمال زیاد:
– روحیه پایین‌تری دارند (۳۶ درصد)
– کمتر متعهد هستند (۳۰ درصد)
– اشتباهات بیشتری مرتکب می‌شوند (۲۷ درصد)
– شرکت را ترک می‌کنند (۲۵ درصد)
– سوء تفاهم ایجاد می‌کنند (۲۵ درصد)
این داده‌ها نشان می‌دهد که فرسودگی شغلی چیزی فراتر از یک احساس است و به احتمال زیاد شاخص‌های پیشرو روشنی وجود دارد که سازمان‌ها می‌توانند آنها را اندازه‌گیری کنند.
چرا استرس می‌تواند برای جوانان سریع‌تر به فرسودگی شغلی تبدیل شود؟
در حوزه کاری من به عنوان یک متخصص اعصاب شناختی، متوجه شده‌ام که بسیاری از افراد در تمایز قائل شدن بین استرس معمولی، استرس مزمن و فرسودگی شغلی مشکل دارند. در کارم به عنوان یک مشاور سازمانی، همچنین متوجه می‌شوم که بسیاری از رهبران ارشد از اینکه چرا جوانان دچار فرسودگی شغلی می‌شوند، شوکه و گیج شده‌اند. آنها تعجب می‌کنند که چرا نسل‌های جوان‌تر با وجود اینکه به اندازه همکاران مسن‌ترشان کار نمی‌کنند، دچار فرسودگی شغلی می‌شوند.
“همه گیری برای کارمندان جوان متفاوت بود.”
همه گیری برای کارمندان جوان متفاوت بود: فرصت‌های کمتری برای یادگیری، ارتباط و دریافت مربیگری رسمی به صورت حضوری وجود داشت. درخواست کمک به صورت مجازی دشوارتر بود و گاهی اوقات مواد اولیه و آموزشی ضعیفی ارائه می‌شد.
فرض کنید شما ۲۳ ساله هستید، به تازگی از دانشگاه فارغ التحصیل شده‌اید و برای شروع کار خود به شهری دور از خانه نقل مکان کرده‌اید. همکاران مسن‌تر شما ممکن است همسر یا خانواده‌ای برای زندگی داشته باشند و ممکن است انزوای کامل دوران همه گیری را احساس نکرده باشند.
جلوگیری از فرسودگی شغلی و سندروم خودویرانگر با آموزش آغاز می‌شود. هر چه بیشتر در مورد فرسودگی شغلی و سندروم خودویرانگر یاد بگیریم، بهتر است.
پنج نکته برای جلوگیری از فرسودگی شغلی
یکی از موثرترین استراتژی‌هایی که می‌توانیم در سازمان‌هایمان برای پیشگیری از فرسودگی شغلی اتخاذ کنیم، این است که رهبران الگویی از رفتار باشند تا هنجار را تعیین کنند. در اینجا پنج نکته عملی برای مقابله فعالانه با فرسودگی شغلی آورده شده است، به خصوص اگر علائمی را در کارمندان خود مشاهده می‌کنید:
- ابتدا نیازهای خود را بیان کنید و سپس از دیگران بپرسید که به چه چیزی نیاز دارند.
- انتظارات تیمی را از همان ابتدا تعیین کنید.
- حواس‌پرتی‌ها را کاهش دهید.
- در جلسات آموزشی با تیم خود شرکت کنید.
- هر روز زمانی را به پیشگیری از فرسودگی شغلی اختصاص دهید.
